Na zaproszenie teatru Volksbuehne we Wschodnich Niemczech, NSK zorganizowało ważny pokaz na terenie budynku i jego dachu. Składał się on z dwóch koncertów LAIBACH, wystawy Irwin i gości, instalacji studia Novi Kollektivizem, akademię Kosmokinetycznego Gabinetu Noordung oraz wykłady Slavoja Żiżka, członków Departamentu Czystej i Stosowanej Filozofii i Irwin. Wydarzenie trwało przez 3 dni, od 8. do 11. października 1993 roku, podczas których Volksbuehne został uznany terytorium Państwa NSK, a wejście do środka było dozwolone tylko dla posiadaczy paszportów z aktualnymi wizami. Biuro konsulatu było otwarte bez przerwy wydając informacje i dokumenty potencjalnych obywateli NSK.
Teatr Volkbuehne, kiedyś jeden z najbardziej prominentnych przedsięwzięć teatralnych XX wieku, znajduje się w historycznym centrum Berlina – Placu Róży Luxemburg. Słynne nazwiska, dla historii kultury, są połączone z tym miejscem, włączając w to Maxa Reinhedta jako menadżera scenicznego w latach 1915-1918 i Erwina Piscatora w latach 1925-1928. Ten drugi pracował z dramaturgiem Brechtem i scenografem Georgem Groszem na wspaniałej umowie. Teatr osiągnął szczyt chwały w latach 70. kiedy Benn Besson, francuski reżyser o szwajcarskich korzeniach i student Brechta, był menadżerem. Pracował w Niemieckiej Republice Demokratycznej przez nie mniej niż 25 lat. Poza Bessonem, poetyka budynku została ułożona przez zespół reżyserski Manfreda Karge i Matthiasa Langhoffa, podczas gdy Heiner Miller znalazł się wśród regularnie udzielających się dramaturgów.
W sezonie 92/93 teatr został przejęty przez ambitnego wschodnio-niemieckiego reżysera Franka Castorfa, któremu udało się utrzymanie Volksbuehne jako teatru roku wg 20 z 40 zapytanych krytyków. W ten sposób, Volksbuehne rozciąga radykalną i estetyczną tradycję teatru, który, w tych spolitycyzowanych dniach, nie może ograniczać się wyłącznie do funkcji rozrywki. Dla Castorfa, Volksbuehne jest miejscem, gdzie widz musi przyjąć pozycję: za lub przeciw. To właśnie do tego teatru Castrof zaprosił NSK aby uznało go za teren Państwa.
Program rozpoczął się 8. października ceremonią otwarcia, mowami wygłoszonymi przez lokalne władze, Volksbuehne i NSK. Kolejną częścią ceremonii było przekazanie kluczy do teatru i odsłonięcie tablicy Państwa NSK. Konferencja prasowa w Zielonym Salonie i nieformalne spotkanie dyplomatyczne w Czerwonym Salonie podsumowało wieczór.
Na konferencji, reprezentanci NSK przedstawili prasie Tezy Państwa NSK, jego paszporty oraz program okupacji teatru Volksbuehne. W drugiej części udzielili szczegółowych odpowiedzi na indywidualne pytania widowni.
Następnego dnia, Slavoj Żiżek, gość Departamentu Czystej i Stosowanej Filozofii, zwrócił się do zatłoczonego Zielonego Salonu, udzielając maratońskiego, trzygodzinnego wykładu „Kobieta, zło i Europa” i oferując dyskusję na ten temat. Założyciel Stowarzyszenia Teoretycznej Psychoanalizy z Lublany, ambasador nauki, Slavoj Żiżek, nie jest nieznany berlińskiej widowni, ponieważ kilka z jego książek zostało opublikowanych w Niemczech, więc wielkość zainteresowania jego wykładem nie była niespodzianką.
Natychmiast po jego wykładzie miała miejsce berlińska premiera „Bravo”, filmu o LAIBACH stworzonego przez Retrowizję, Daniela Landina i Chrisa Bohna, po której LAIBACH wykonał koncert „Staat Generator” (Państwowy generator) promujący ich album „Kapital”. Akademia Kosmokinetycznego Gabinetu Noordung miała miejsce w jednym z kin o 23. z wykładem uświęcającym setną rocznicę porucznika Hermana Potocnika Noordung, kosmologa, którego książka „Das Problem Der Befahrung Des Weltraums” (Problem podróży kosmicznej), została opublikowana w Berlinie w 1929 roku przez Richard Carl Schmidt i Spółka. Z powodu trudności organizacyjnych i ogromnego zainteresowania wśród widowni, kierujący Gabinetem znikł w konspiracyjny sposób, zabierając ze sobą część zaskoczonej widowni. Poprowadził około 50 osób poprzez wnętrza teatru, przez spiralne schody, aż na sam dach Państwa NSK, gdzie udzielił wykładu oświecanego przez światła miasta poniżej i blask gwieździstego nieba powyżej. O 17. następnego dnia, Irwin i ich gościa przyjęli widownię w Zielonym Salonie. W ich wykładzie zatytułowanym „Od stolicy do ambasady” skupili swą uwagę na problemie modernizmu w malarstwie, zajmując się zdefiniowaniem tzw. „wschodniego modernizmu”. Opisali wydarzenia Ambasady NSK Moskwa, prezentując odpowiednią książkę. W ożywionej dyskusji, która nastąpiła po akademickim wprowadzeniu, wyjaśnili swoje poglądy nt. decyzji dołączenia do niepodległego Państwa NSK. W tym samym pokoju Irwin przygotował wystawę zatytułowaną „Lublana, Zagrzeb, Belgrad”, która zawierała ich prace interakcyjne z tymi stworzonymi przez Gorana Djordjevica, Mladena Stilinovia i wczesnym LAIBACH.
O 20. pokazał „Bravo” w wielkiej hali, po którym nastąpiło kolejne pojawienie się LAIBACH.
O 23. członek Departamentu Czystej i Stosowanej Filozofii NSK zajął się trudnym, lecz istotnym tematem, „Twarz Boga a niemiecka seksualna dyscyplina”. Sedno problemów badań było kwestią Boga, esencji seksualności i jej miejsca z ujęciu Absolutu i Zła. Poprzez teologiczno-psychoanalityczną rozprawę, spróbował udowodnić przez swoje praktyczne dojście, że znaczenie przyjemności było totalitarną esencją odbitą w seksualności, i to było złem.
Po jego wykładzie, który został ciepło przyjęty przez ekspertów, jak i laików w widowni, członkowie NSK rozpoczęli przyjęcia w Czerwonym Salonie zapraszając dziennikarzy i innych gości.
Poprzez trzy dni, w teatrze również znajdowała się biblioteka NSK z kasetami audio i video z centrum informacyjnym. Poza Retrowizją, videa zawierały filmy nt. NSK Mariny Grznic, Aina Smida, Daniela Landina, Gorana Gajica, Michaela Bensona i innych, We współpracy z pojedynczymi grupami, lecz ponad wszystkimi ze skrzydłem architektonicznym, Novi Kollektivizem zajął się zewnątrznym i wewnętrznym designem, zaprojektował także wszystkie oficjalne dokumenty, włączając w to pieczęcie, wizy, paszporty i tablicę NSK; tablica znalazła się w stałym miejscu w ścianie teatru po wydarzeniu. Przez symboliczny gest, Państwo NSK okupowało obce terytorium po raz pierwszy w historii, deklarując je czasowo swoim własnym.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz