Wycinki z wywiadów LAIBACH
1980-1985 część 1.
PYTANIE: Jak i kiedy powstała grupa LAIBACH? W jakich okolicznościach i z jakich powodów? (DJUBOKS – Jugosławia)
LAIBACH: Utworzenie grupy jest blisko związane z powstaniem nowoczesnej świadomości i nowych socjoekonomicznych relacji, których funkcja i znaczenie zostały dokładnie odkryte w Trbovlje, mieście z silnymi rewolucyjnymi i industrialnymi tradycjami.
Ruch robotniczy odegrał ważną rolę w okresie między dwiema wojnami światowymi w regionach Zasavje, ściślej mówiąc w Trbovlje, Zagorje i Hrastniku. Pracownicy, prowadzeni przez ich partię, stopniowo przejęli przewodnią rolę w narodzie słoweńskim i w następnym okresie – podczas Narodowej Wojny o Wolność i rewolucji socjalistycznej – wypełnili tę rolę poprzez zabezpieczenie Słoweńcom ich wolności, ich własnego państwa, społecznej swobody i drogi ku socjalizmowi.
W latach między dwiema wojnami, zostały założone Partia Komunistyczna w górniczych obszarach i „Komuna Trbovlje”. Wybuchł największy strajk górników i pierwsze akcje faszystowskie krwawej organizacji jugosłowiańskich nacjonalistów „Orjuna” zostały powstrzymane. Górnicy okupowali kopalnie i rozpoczęli łamiący serca strajk głodowy. Młodzież Zasavje okazała wielkiego ducha walki, a żony górników aktywnie brały udział w wydarzeniach społecznych. Podczas tego okresu, wielkie, kulturalne społeczności robotnicze zostały utworzone w Zasavje. Kultywowały one teatr, śpiew i muzykę. Poeci, pisarze i aktorzy się wyłonili. Pierwsi robotniczy atleci i alpiniści, pierwsze grupy dziecięce jako awangarda przyszłych pionierów, pojawili się.
Socjalistyczna idea, która nadeszła do regionów górniczych w ostatniej kwarcie poprzedniego wieku stopniowo uchwyciła robotnicze umysły. Komuniści, którzy byli biegli w publicznych działaniach jak i w nowych formach podziemnych ruchów, stali się inspiracją dla robotników. Socjalistyczne idee stały się żywym przewodnikiem czynów, przygotowań i wykonania socjalistycznej rewolucji, „ostateczna, decydująca bitwa” została ogłoszona przez „International”. Reformy, które walczyły by utrzymać kapitalistyczny porządek przestały być esencją i znaczeniem walki robotników; zostały zastąpione przez zadanie wyrzucenia burżuazji i walki o rządy klasy robotniczej. W 1924 roku poeta-górnik napisał:
Rebelia jest wieczną siłą życia
Rebelia jest modlitwą ułożoną przez masy
Rebelia jest krokiem ku świątyni zmartwychwstania
Rebelia jest gniewem zakorzenionym w głodzie
Rebelia rodzi nowe światy!
Dzisiaj, te obszary górnicze zmieniają swój wizerunek. Współczesny robotnik industrialny żyje wśród fabryk i kopalń, nie jest już cicho przykuty do swej górskiej doliny. Stał się pracującym, socjalistycznym człowiekiem, z naturalnym instynktem i czuciem klasowej przynależności. Kilka miast pokazuje tak wielki antagonizm między starym a nowym jak Trbovlje. Spuścizna poprzedniej, kapitalistycznej społeczności musiała zwolnić miejsce nowemu, socjo-ekonomicznemu porządkowi, prowadzonemu przez wciąż atakowaną klasę robotniczą, przez wszystkich pracujących ludzi i obywateli, którzy brukują drogę przyszłego postępu poprzez satysfakcjonowanie kolektywnych i ogólnych interesów.
Grupa LAIBACH została założona w Trbovlje w 1980 roku.
P: Czy istnieje oficjalny bądź nieoficjalny manifest grupy? (Djuboks – Jugosławia)
Każdy historyczny manifest, jako program, zbiór celów, form i zasad ruchu jest podstawowo niekompletny, obciążony sam sobą i pozostawiony dynamizmowi czasu (np. Komunistyczny Manifest, 1848, Futurystyczny Manifest, 1909), który odkrywa krótkotrwałość, demagogiczny charakter jego założeń. LAIBACH jest realizacją uniwersalności czasu; nasza zorganizowana działalność jest intensywną agitacją i ciągłą, systematyczną, propagandową i ideologiczną ofensywą. W utrzymaniu tego, nasze podstawowe, orientacyjne punkty są wciąż przedyskutowywane i poprawiane. Przez to program nie jest teorią dogmatów, lecz jest wciąż modyfikowany, jest tematem dynamicznej transformacji, etc., ciągłego korygowania i przedefiniowywania. Kompletna przypominająca manifest wersja przez to nie istnieje, lecz podstawowe tezy i dokumenty programowe są sformułowane i usystematyzowane w kilku regionalnych grupach i skoncentrowane w nich poprzez 10 Punktów Traktatu. Tych dziesięć punktów reprezentuje fundamentalny program doktryny LAIBACH KUNST.
P: Kiedy zostałem zaproszony do Lublany krótki czas temu (na Science-Fiction Festival), natychmiast zauważyłem na mapie, że dawna nazwa Lublany to – Laibach. Dlaczego wybraliście tę nazwę? Czy ma to coś wspólnego z waszym wizerunkiem? (SPEX, Niemcy Zachodnie)
Nazwa oznacza urzeczywistnienie idei na poziomie enigmatycznego, kognitywnego symbolu. Nazwa LAIBACH po raz pierwszy pojawiła się w 1144 roku jako oryginalna nazwa Lublany, miasta „przy strumieniu” (Bach) i „wrzosowisku” (Laibach). Pojawia się ponownie podczas rządów Austro-Węgierskiej monarchii, tym razem jako alternatywa dla wersji słoweńskiej. „LAIBACH” ponownie pojawia się w 1943 roku, po kapitulacji Włoch podczas Drugiej Wojny Światowej, kiedy Niemcy przejęły kontrolę nad miastem. Był to okres, w którym Naziści i Belogardisti (Biała Gwardia) aresztowali, torturowali i mordowali tych obywateli Lublany, którzy nie wierzyli w zwycięstwo Trzeciej Rzeszy. W 1980 roku, z wyłonieniem się kulturowej grupy młodzieżowej, nazwa LAIBACH pojawiła się po raz czwarty, sugerując specyficzne możliwości dla uformowania spolitycyzowanej – systematycznie ideologicznej – sztuki, jako konsekwencja wpływu polityki i ideologii. W tym znaczeniu, nazwa sumuje horror wspólnoty totalitaryzmu z alienacją wygenerowaną przez produkcję w formie niewolnictwa.
P: Jakimi zasadami LAIBACH manipuluje w tworzeniu atmosfery podczas koncertów? (DJUBOKS – Jugosławia)
Nasz występ ma oczyszczającą (EGZORCYZM) i regenerującą (MIÓD + ZŁOTO) funkcję. Z mistyczną, erotyczną, audiowizualną konstytucją ambiwalencji strachu i fascynacji (która działa na świadomość w pierwotny sposób), ze zrytualizowaną demonstracją politycznej siły, i z innymi manipulacyjnymi osiągnięciami, LAIBACH praktykuje dźwięk/siłę w formie systematycznego (psychofizycznego) terroru, jako terapię i zasadę społecznej organizacji.
Cel: sprowokować maksymalną ilość kolektywnych emocji i uwolnić automatyczną odpowiedź mas;
Konsekwencja: efektywne zdyscyplinowanie rewolucyjnej i wyalienowanej widowni; obudzenie uczucia całkowitej przynależności i poświęcenia Wyższemu Porządkowi;
Rezultat: przez zaciemnienie jego intelektu, konsument jest zredukowany do stanu pokornej skruchy, która jest stanem kolektywnej bezmowy, która w odwrocie jest zasadą społecznej organizacji.
P: Jak usprawiedliwiacie przemoc, której używacie wobec widowni (agresywny dźwięk, męcząca powtarzalność, oślepiające światło wycelowane w widownię, wielkie czarne banery i plakaty z pięścią)? (ROCK – Jugosławia)
Kiedy społeczny antagonizm kumuluje się w politycznych i ekonomicznych kryzysach, tylko siła pozostaje „ultima ratio” społecznej integracji. Siła musi przyjąć formę systematycznego (fizycznego i psychicznego) terroru, zorganizowanego zgodnie ze społecznymi relacjami: terror przyjmuje funkcję produktywnej siły, wzmagając dyscyplinę i adaptację mas do istniejących relacji produkcji i istniejącego aparatu produkcji. Systematyczny terror staje się konstytutywnym instrumentem rządu.
Przez to przemoc nie jest systemem lub estetyką, i tym bardziej nie jest rozrywką. Przemoc jest brutalną koniecznością, której ulegliśmy.
P: Z etycznego punktu widzenia, wasze występy były opisane jako niemoralne. Jaki jest wasz komentarz? (ROCK – Jugosławia)
W sztuce, moralność jest nonsensem; w praktyce jest niemoralna; w ludziach jest chorobą.
P: Kto jest waszymi modelami; skąd bierzecie swoje idee? Z pewnością nie twierdzicie, że te idee są wasze? (RTV LJ – Jugosławia)
P: Czy łączycie produkcję LAIBACH z jakimiś podobnymi (współczesnymi) osiągnięciami za granicą (mam na myśli różne pola artystycznej produkcji na myśli)? Jaka jest wasza reakcja na twierdzenia krytyków, że This Heat i Throbbing Gristle dostarczyli wam podstawowych (nie tylko muzycznych) inspiracji? (DJUBOKS – Jugosławia)
Za granicą, jak i w domu, w każdym wieku istnieje masa autorów, którzy budują swoją pracę (i życie) na podobnej estetyce co LAIBACH. Niektórzy zbliżyli się do perfekcji w swoich ekspresywnych wysiłkach, głównie dzięki historycznym warunkom, w jakich żyli i pracowali. W konsekwencji, LAIBACH rozpoznaje wpływy (oryginalność jest iluzją fałszywych rewolucjonistów), lecz jedynie jako fizycznie konieczne wpływy drugiej ważności, które są wcielone w nas tylko jako historyczna baza obecnej chwili (i ich wybór jest nieograniczony). Dlatego też każda klasyfikacja i determinacja jest błędna w założeniu do pierwotnej tendencji LAIBACH. Naszymi podstawowymi inspiracjami (głównymi modelami, które nie są modelami przez formę, lecz są materiałem manipulacji LAIBACH) pozostają: industrialna produkcja, Nazi Kunst, totalitaryzm, bruityzm... i, oczywiście, disco.
P: Kiedykolwiek czytam relację z jakiegoś waszego koncertu, mam wrażenie, że krytycy mają problemy z waszym wizerunkiem, ideologiczną platformą i politycznymi konotacjami. Dlaczego, według was, ludzie są tak poważni na waszych koncertach? ...nie są pewni czy jesteście faszystami czy nie... przynajmniej tak było w Niemczech. A wasz występ w Hamburgu: mimo wyjątkowego koncertu, wiele osób opuściło salę koncertową. Jak to wyjaśnicie? Czy lubicie kiedy reakcje publiki są tak silne, silniejsze niż w stosunku do jakiejkolwiek innej grupy? (SPEX – Niemcy Zachodnie)
Nasza ekspresja jest wielowarstwowa, więc z tylko jedną konfrontacją z nią, jest niemożliwe poznanie jej struktury. Prowokuje tych, którzy nie mają energii by zrekonstruować i zrozumieć idei LAIBACH (demaskacja społecznych neuroz). Lecz ci, którzy mądrze sięgną myśli są wybranymi swoich czasów. LAIBACH jednoczy wojowników i oponentów w ekspresji krzyku statycznego totalitaryzmu.
P: Czy sądzicie, że jesteście bardziej efektywni, naprzeciw wysublimowanej lub nieprzygotowanej widowni, „niepoinformowanej” o odpowiedzi na wasz typ muzyki? (NME – Wielka Brytania)
Widownią LAIBACH jest każda widownia, która akceptuje ekstremalną pozycję współczesnej (post)industrialnej produkcji. Identyfikacja z naszymi pozycjami jest możliwa przez środki intelektu lub intuicji w schizofrenicznym osobniku, który jest, w procesie degeneracji, całkowicie wyalienowany ze społeczeństwa (mobilizacja niestabilnych jednostek). Widownia może dodać naszej demonstracji codzienną praktykę politycyzowania, pragnienie wiedzy i wymiar satysfakcji.
P: Czy wasza koncepcja i ważność, którą przypisujecie przemysłowi wewnątrz struktury państwa nie są raczej nostalgiczne? Mam na myśli rosnącą liberalizację od pracy i przemysłu, wzrost automatyzacji etc., który oznacza, że „idealne warunki” (ograniczony wolny czas) dla takiego zrozumienia przemysłu są wykluczone. (NME – Wielka Brytania)
Pojęcie industrializacji jest wieczne. Rozwija się jako „oprogramowanie” automatyzacji, niezależnie od produkcji, która jest transferowana do niewyeksploatowanych regionów świata. Industrializacja tak zwanego „trzeciego świata” wyłania się na bazie automatycznej eksploatacji taniej siły roboczej. „Idealne warunki” ograniczonego wolnego czasu są, w założeniu takiej ekonomicznej transplantacji produkcji i nowo stworzonych relacji produkcji (obustronnie), bardzo wyraźne. Upadek Brytyjskiego Imperium i utworzenie „kolonialnej” zależności od USA są wynikiem tego samego ekonomicznego procesu.
Ewaluacja wolnego czasu jest wykonana w industrialnych terminach (również poprzez magazyny muzyczne, jak NME); jest złożonym odbiciem obiektywnej sytuacji. Od początkowej pozycji władzy, zdeterminowanej przez ideologię klasy rządzącej, masowa komunikacja przejmuje kreatywną motywację, siłą wprowadzając pasywność w ekonomiczne, polityczne, intelektualne i kulturalne życie (proces depolitycyzacji). W ten sposób, Kulturindustrie – poprzez formowanie i kierowanie wolnymi zajęciami (relaks, rozrywka, sport, kultura...) – wspiera Progres Industrialnej Osobowości.
P: Mówicie, że „potrzeba autorytetu jest silniejsza niż chęć niezależności” (LAIBACH, Wszechmoc Machiny Państwowej, publikacja SKUC, 1983); jak usprawiedliwiacie takie oświadczenie w świetle Jugosłowiańskiej Walki Narodowego Wyzwolenia (opór przeciw nazizmowi) i powojenne „niezrzeszenie” (odrzucenie subordynacji względem silniejszej władzy)? (NME – Wielka Brytania)
AUTORYTET jest siłą woli, która subordynuje naszą (LAIBACHa) działalność do swojego własnego celu. Niezależność i pewna autonomia są obligatoryjne z punktu widzenia autorytetu artystycznej praktyki. Psychohistoryczna dyslokacja jest problemem kolektywnej świadomości w swych poszukiwaniach symbolicznych form jako kolektywnego wyrażenia; jest niezdolnością do wyjścia z indywidualnej egzystencji jako maszyny, co jest neurozą śmierci. Propaganda jest aspektem masowej komunikacji, która działa jako psychohistoryczna dyslokacja wiecznych wizualnych i dźwiękowych koncepcji i przez to wspiera niezrzeszenie. NIEZRZESZENIE jest potrzebą zależności i zależność formuje procesy kreacji siły woli, która jest AUTORYTETEM.
P: Jak w ogóle rozumiecie wolność? (DJUBOKS – Jugosławia)
Obraz wolności zmienia się z czasem: wolność, która jest możliwa w okresie prosperity jest niedozwolona gdy rządzi niedostatek. Nasza wolność jest wolnością tych, którzy myślą podobnie.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz