Wycinki z wywiadów LAIBACH
1980-1985 część 2.
Pytanie: Projekty studyjne LAIBACH bardzo różnią się od granych na żywo: nagrania coraz silniej wyrażają raczej proste trendy nagrywania płyt, podczas gdy na koncertach sięgacie po całkowity eksperymentalizm, który jest również bliski awangardzie muzyki klasycznej. Jaka jest jednocząca charakterystyka? (GLASEBNA MLADINA – Jugosławia)
LAIBACH: Militarny klasycyzm jest formą, która jednoczy mechaniki organicznego rytmu i konfuzję intuicyjnych, dźwiękowych interwencji w Harmonię Pięknej Idei. Zmonopolizowaliśmy prawo do chaosu, by podkreślić porządek. Różnica między pracą studyjną a koncertowymi wydarzeniami bazuje na rozważeniu kontekstu natury medium.
P: Wasze nowe nagrania są bardziej otwarte, bardziej populistyczne: czy jest to trend „otwierania się” LAIBACH czy coś innego? (RADIO STUDENT – Jugosławia)
P: Jest kilka mentalnie disco utworów na waszych nagraniach, niektóre są nawet potencjalnymi hitami disco. Relacja: LAIBACH – słuchacze tanecznych parkietów? (GLASEBNA MLADINA – Jugosławia)
Jawna techno-rewolucja naszej muzyki ma paralele we wzroście i multiplikacji maszyn. Jesteśmy zafascynowani estetyką disco i wprowadzenie elementów disco w produkcję naszej muzyki nie jest nowością. Wpływa jedynie na oczyszczenie i apostrofizację rytmu, który jest – jako regularna powtarzalność – najczystszą formą militarnie zorganizowanej rytmiczności stechnicyzowanej produkcji i klasycystycznym pięknem. Rytm disco stymuluje automatyczny mechanizm i współtworzy industrializację świadomości zależnie od modelu totalitarnej i industrialnej produkcji.
P: Jak powstaje wasza muzyka? Czy komponujecie ją czy pojawia się spontanicznie? Jaka jest jej „muzyczna” wartość? (MLADINA – Jugosławia)
Wysiłek osiągania kompozycji upewnia nas w sterylności tego procesu. Kompozycja jest całkowicie strukturalna; proces komponowania jest dyktowanym gotowym produktem. Industrialna produkcja jest znaczeniowo rozwijająca, lecz jeśli wyciągniemy z tego procesu element chwili, tym samym przeznaczymy go do mistycznego wymiaru (antypoda: historia – mistycyzm) alienacji, który odkrywa magiczny komponent procesu industrialnego. Techniczna reprodukcja uwalnia praktykę rockową z pasożytniczej funkcji w rytuale; zamienia ją na inną funkcję: fundację w polityce. Ale! Nasze politycyzowanie dźwięku może być całkowicie dźwięczne.
P: Czy ci ludzie, którzy słyszą w waszych procedurach emfatycznych modulacji futuryzmu, dadaizmu i duchampianowskiego flirtu z „industrialem” początku tego wieku, mają rację? (DJUBOKS – Jugosławia)
Każde wskrzeszanie przeszłości, jako formę tego, co jest współczesne, ukrywa kreatywny letarg. Jesteśmy obeznani z aberracjami i sprzecznościami dysiluzorycznej artystycznej awangardy. Nie mamy zamiaru reprodukowania lub interpretowania jej. Ideologia „przerastania” została przerośnięta i nie może się nigdy zdarzyć, że odbiorca-konsument myli opakowanie ze sztuką. Cała nasza praca, obecna i przyszła, musi pozostawić za sobą wszelkie przeszłe prace, niezależnie od ich wspaniałości. Martwa przeszłość nie powinna być żadnym wyzwaniem dla nas, którzy żyją!
P: Jaka jest relacja między LAIBACH KUNST a Słowenią czy światową, historyczną awangardą, z odniesieniem do faktu, że jej pierwsze pokolenia działały w czasie (powstawania) totalitarnych reżimów? Czy LAIBACH KUNST jest awangardą? (RADIO STUDENT – Jugosławia)
Kiedy mówimy o awangardzie, wierzymy, że najpiękniejsze ze wszystkich były performance tych „awangardowców”, którzy działali między 1920 a 1940 rokiem w Rzymie raz w roku i wykonywali wyjątkowo uzdolnioną cielesną musztrę. W ten sposób szkolona młodzież między latami trzydziestymi a osiemdziesiątymi była nazywana. Ruszali swymi smukłymi kończynami i ciałami w precyzyjnym rytmie jak pojedynczym ciałem.
W okresie feudalnym, termin „awangarda” oznaczał psy łowieckie podczas polowania. Później, trofeum, które zostało upolowane i wydarte przez nowoczesną awangardę stało się samym człowiekiem. Historia światowej sztuki awangardy jest symptomem agonii świata, złapanego w demonizację naczelności i materii. „Śmierć sztuki”, ku której ostatnie ruchy awangardowe zmierzały oznacza „śmierć człowieka”. Nie plamimy naszych rąk taką krwią.
P: Czy LAIBACH jest tryumfem konceptualizmu czy, taki jak jest, przygotowawczą fazą ku tryumfowi kreacji? (DJUBOKS – Słowenia)
Jeśli termin „konceptualizm” znaczy pewną artystyczną praktykę (i ideę) nowoczesnej sztuki, która wyrzeka się własnej aktualizacji, wtedy LAIBACH nie ma nic wspólnego z tą praktyką, za wyjątkiem przeciwstawności. LAIBACH artykułuje siebie poprzez swoje własne aktualizowanie i oznacza tryumf ponad konceptualizmem. Każda klasyfikacja i determinacja z punktu widzenia podstawowej tendencji LAIBACH jest nieprawidłowa i bezsensowna, jednakowoż w obrazie i słowie nie odrzucamy określenia „transhistorycznego (realnego) realizmu” jako przygotowawczej fazy ku tryumfowi „monumentalnej retrogardy”.
P: Rozważając przemysłową religijność i religijny przemysł jako podstawowy wyróżnik waszych czasów, jaka jest nowa pozycja LAIBACH względem POP sztuki? (DJUBOKS – Jugosławia)
POP sztuka jest tylko jedną z form reakcyjnego realizmu; świadomej reprodukcji bez poszukiwania i ekspozycji znaczenia pokazanego (jak nowoczesny realizm wymaga). Odrzucenie znaczenia tego co jest ukazane indykuje opór pokazywania prawdy i jej otwartą represję. Co więcej, POP sztuka jest połączona poprzez odległą, sztuczną ironię z pewnym aspektem socjalnego nihilizmu; LAIBACH KUNST wznosi się ponad takie tendencje i chce pokazać prawdę, taką jaka powinna być, przywracając rzeczom i ludziom ich nieskażone znaczenie.
P: Jaka jest postawa LAIBACH względem tradycyjnej sztuki? Całkowita negacja, krytyczna akceptacja czy absolutna autonomia w relacji do innych typów sztuki? (DJUBOKS – Jugosławia)
Rządząca klasa musi twardo dyktować gatunki tradycyjnej sztuki poprzez jej polityczne, estetyczne i ideologiczne mechanizmy, otaczając ją charakterystykami wieczności, niezmienności i ostateczności. Pozycja LAIBACH wobec tradycyjnej sztuki to selekcja, która musi na nowo odkryć i ocenić historię, zwrócić władzę instytucjom i konwencjom oraz zmniejszyć dystans między artystyczną ekspresją a kolektywnym consensusem.
P: LAIBACH KUNST, które w swej muzycznej produkcji czerpie z udogodnień „wysoko uprzemysłowionej” technologii masmediów jest bardzo zaskakujące w swej elementarnej technice malarskiej (olej na płótnie)... (RADIO STUDENT – Jugosławia)
Początkowy punkt naszych działalności znajduje się w zunifikowanym koncepcie, który wyraża się w każdym medium właściwie do jego praw. LAIBACH używa pop mediów w swej muzycznej produkcji, podczas gdy w malarstwie podejmuje pod rozwagę klasyczne wartości autentycznej sztuki. Autentyczna sztuka ma swą własną myśl, swą własną historię, swą własną tradycję, swą własną przyczynę istnienia i swój własny porządek. Ma swą własną wieczną technikę – i to jest olej na płótnie. Technika odgrywa ważną rolę w powstawaniu obiektywnego wyglądu, tak jak jest wymagana przez esencję figuralnej sztuki. Im bardziej obecność ręki jest zauważalna w wykonywaniu, tym bardziej obiektywny jest obraz. Ta realizacja ceni tradycyjną technikę i użycie trwałych materiałów.
P: Jedna z waszych prac ma nagłówek „KUNST IST POLITISCH”. Do jakiej rozciągłości odnosi się to poza kontekst samego dzieła sztuki („rozwinięte flagi na fladze”), i poza kontekst LAIBACH KUNST? (RADIO STUDENT – Jugosławia)
„Jestem artystą, a nie politykiem. Kiedy kwestia polska zostanie w końcu rozwiązana, chcę zakończyć swoje życie jako artysta.”
Adolf Hitler, 1939
„Polityka jest najwyższą i wszechobejmującą sztuką, i my, którzy tworzymy współczesną słoweńską sztukę postrzegamy siebie jako polityków.”
LAIBACH, 1985
P: Podczas gdy większość totalitarnej, porządku społecznego, sztuki jest często hiperklasyczna, „utopijna”, raczej pokorna i „po bezpiecznej stronie”, bezproblemowa, sentymentalna jeśli chodzi o człowieka, LAIBACH KUNST jest agresywnie prowokacyjne, nieprzyjemne i aroganckie – i to są charakterystyki, które państwo, jakie (najwyraźniej?) wspieracie prawdopodobnie toleruje z trudnością. Czy LAIBACH dąży do własnego zniszczenia/obalenia? (NME – Wielka Brytania)
LAIBACH jest zcentralizowanym arsenałem wiecznych artystycznych znaczeń, które nie wymagają wysiłku, by je zaakceptować lub odrzucić, tak jak się to ma w przypadku zdegenerowanej sztuki. W związku z tym, LAIBACH dąży, po pierwsze i przede wszystkim, do obalenia zdegenerowanej sztuki.
P: Dlaczego „Trasa Okupowanej Europy”? (RADIO STUDENT – Jugosławia) („Trasa Okupowanej Europy” – pierwsza trasa LAIBACH)
Europa jest zachodnią częścią Azji. Z powodu swej kulturalnej, politycznej i ekonomicznej roli na świecie jest uważana za specjalny, uprzywilejowany kontynent.
Nazwa Europy pochodzi z Asyryjskiego słowa ereb, które znaczy „zachód słońca” lub „zachodzenie” w ogóle. Grecy zaadaptowali je z fenickiego, w znaczeniu zachodniego wybrzeża morza Egejskiego. W końcu cały kontynent został tak nazwany.
Dzisiejsza kulturalnie, politycznie, ekonomicznie i militarnie podzielona Europa jest niestabilnym, nerwowym centrum i barometrem światowych wydarzeń. „Stan okupacji” jest kategorycznym imperatywem jej roli i istnienia.
P: Reakcje zagranicznej prasy były gwałtowne i raczej „silne”. Czy była to odpowiedź tylko na same koncerty, na image LAIBACH czy sprowokowaliście ich w jakiś inny sposób? (RADIO STUDENT – Jugosławia)
LAIBACH praktykuje prowokację na wyalienowanej świadomości, lecz prowokacja nie służy własnemu celowi, ani nie jest podstawową metodą naszych działań. Prowokacja LAIBACH jest konsekwencją wewnętrznej witalności ducha, energii, która jest gwałtownie uwalniana przy każdym ponownym wcieleniu Idei i przy każdej realizacji jej płodności z każdym wypełnieniem stosownej przestrzeni.
P: Jaka jest wasza opinia na temat zachodniej prasy muzycznej, która, ogólnie, przyjęła was różnymi recenzjami? (SPEX – Niemcy Zachodnie)
Zachodnia prasa jest przedłużeniem i dyktatem gospodarki rynku, która kreuje swą prawdę zależnie od obecnych potrzeb logiki rynku, i która nie widzi, nie potrzebuje lub nie uświadamia sobie rywalizacji poza jej ekonomicznymi limitami. W tej perspektywie nasze występy w Zachodniej Europie reprezentują bolesne wszczepienie obcego ciała w rozkładające się wnętrzności nienasyconego zwierzęcia.
P: Czy LAIBACH KUNST używa totalitarnych mechanizmów jako celi artystycznych, czy jako krok ku stworzeniu totalitarnego państwa? Jeśli to drugie jest prawdą, jaka będzie rola LAIBACH? (NME – Wielka Brytania)
LAIBACH nie jest konsekwencją jakiegoś procesu intelektualnego. Jest faktem tego samego mechanizmu (immanentnego, konsystentnego ducha), który zmusza go do stworzenia i życia tak, jak żyje; jest to państwo-czyn, gdzie intuicja, jako magiczny akt w rytmie ludzi i rzeczy, decyduje o kierunku, bez oferowania lub szukania wyjaśnień. Orientacja w kierunku pracującego człowieka, jako podstawowa wartość systemu, definiuje społeczny i materialny status i przez to jego artystyczne cele.
My, LAIBACH, jesteśmy inżynierami ludzkich dusz.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz